Ach, któż-by zdobył się na tyle odwagi? A jednak…

Wszystko się dziwnie plecie na tym biednym świecie i u mnie tu też się dziwnie plecie, bo ostatnio piszę głównie o jakichś świętach. Ale cóż, tak się złożyło, że się plączą po kalendarzu polskim lub bałkańskim. Nie mogłam nie zauważyć Dnia Kobiet obecnego i tu, i tu. Z tego powodu kilka słów o paniach.

Jestem kobietą, a więc nie będę dokonywać samooceny płci pięknej, tym bardziej, że to podobno bardzo, bardzo trudne. Oddaję głos panom.

Ach, któż-by zdobył się na tyle odwagi, żeby określić charakter kobiecy – wzdychał mężczyzna – Heinrich Heine. A jednak… znaleźli się tacy, którzy mieli odwagę.

A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał, jest więc odtąd na wieki i grzeszna i święta – twierdził Julian Tuwim. La donna e mobile… – kobieta zmienną jest, jak pióro na wietrze – potwierdził książę Mantui, bohater opery Verdiego. Tyrania męska wyciska łzy kobietom, ale tyrania kobieca przyprawia mężczyzn o choroby, ogłupia ich, obezwładnia, demoralizuje – zapewniał Bolesław Prus.

Obraz: Z ziemi sieradzkiej – Franciszek Łubieński

Jeszcze wielu, wielu panów, przez całe wieki snuło rozważania (nie zawsze trafne) na temat intrygującej kobiecej duszy, w której brzmi kilka nutek nieobecnych w mężczyznach.  O tym, że w jej niepoznawalności tkwi cały urok i piękno, przekonywał Kazimierz Bukowski: Zgłębić i odkryć tajemnicę, znaczy zedrzeć z jej oblicza najpiękniejszy strój, jaki posiada. Gdyby kobieta przestała być zagadką, świat stałby się nudny, a miłość przestałaby istnieć.

Obraz: Bułgarka – Ivan Mrkvicka

Mam nadzieję, że panie z przyjemnością posłuchają arii La donna e mobile, qual piuma al vento (kobieta zmienną jest, jak pióro na wietrze). Arię z opery „Rigoletto” śpiewa Luciano Pavarotti. (tu link: YouTube – fragment opery z arią La donna e mobile)